Tag Archives: nazanin afshin-jam

Press conference and demonstration in Ottawa Aug. 7

By Beryl Wajsman, Editor, The Suburban

Suburban editor Beryl Wajsman’s Institute for Public Affairs of Montreal along with Nazanin Afshin-Jam, the international human rights campaigner will participate in a rally in Ottawa on Aug. 7.

Several weeks ago Nazanin Afshin-Jam, the international human rights campaigner, called me up with an idea. She said that though a boycott rally of the Beijing Olympics was fruitless, she thought it was important to make some kind of demonstration for human rights in China on the eve of the Games’ opening.

When she became the first Canadian to ever reach first runner-up status in the Miss World competition, the event took place in Beijing. The timing and the place resonated with her. She had called on some of her fellow contestants

from that year to see if they would come with her to Beijing to stage a protest. She called me to see what I thought.

I had worked closely with Nazanin on several of her campaigns through my Institute for Public Affairs of Montreal. Through her fight to free Nazanin Fatehi from Tehran’s infamous Evin prison to her world-wide campaign against child executions. Nazanin was also a speaker and eloquent spokesperson at several of the Institute’s conferences, most recently last August’s on Darfur that you can see reported in full at www.thesuburban.com

My initial reaction was to applaud her courage, but cautioned against the risk of staging something like this in China. I told her I would make some calls and see what we could organize. My first outreach was to former Justice Minister Irwin Cotler and former Secretary of State for Asia/Pacific David Kilgour.

Kilgour, with Winnipeg attorney David Matas, had authored the seminal study of Chinese human rights abuses, persecution of the Falun Gong and the human tragedy of organ harvesting. Cotler had just finished a 12-point program for holding China accountable to international human rights standards. Both thought the idea was great. But that it should not be held in Beijing.

After some initial study of the feasibility of a demonstration in Lausanne, where the International Olympic Committee sits, or Geneva, where the UN Human Rights Council is headquartered, it was determined that there would not be enough attention in either city where so many of the bureaucrats and press were either out-of-session or in Beijing.

Cotler then suggested having an event in Ottawa. Kilgour found out that several groups in the nation’s capital were trying to stage a demonstration in front of the Chinese Embassy. He brought us in contact with one of the driving forces, the Canada-Tibet Committee.

What has taken shape is a two-stage demonstration. On Aug. 7, a day before the official opening of the Games, we will hold a press conference on Parliament Hill in the Charles Lynch Room in the Centre Bloc. After the conference we will proceed to meet the main body of demonstrators at the Chinese Embassy on St. Patrick Street. We will gather across the street from the main door of the Embassy. Nazanin will be the spokesperson for the rally.

Much work has been put into this day by the Canada-Tibet Committee. We would encourage all readers to contact the committee’s executive director Dermod Travis at 514-487-0665 or visit www.tibet.ca if they are interested in participating. Transportation to Ottawa will be available through the committee and the Institute. Travis asks anyone calling to leave a message if the lines are tied up.

It is important to bear memory and witness at this time. To stand up and say that it is not just about bread and circuses. For when people ask in the future “Where were you when?” you can answer that you stood with conscience and courage.

Sport does not take place in a vacuum. It is part of our everyday fabric. It is informed by events around us and is often used as a tool of propaganda. That is reality. The images we see on our screens and in our newspapers have very real overt and subliminal effects. Our reactions to those images, what we teach young people to value, have very real repercussions around the world.

If the Olympics are just games, then it belies what the Olympic movement itself says. It believes it is propagating universal values. But if those values are hijacked by tyrants, then what do we have left? The message that brute force is everything and can bend all to its will? That this alone constitutes “winning”? That there is nothing worth standing up for?

Sport is not a moral resort area where we can afford not to take a stand. 

Nazanin Afshin-Jam initiates Ottawa demonstration before Olympics

“Nazanin Afshin-Jam came up with the idea to get various groups concerned about what is happening in China to join forces with the Canada-Tibet Committee for the Ottawa demonstration.”

Source: ALAN HUSTAK, The Gazette                   

David Kay’s cross-Canada Race for Rights to raise awareness about human rights violations in China arrives in Montreal this afternoon. Kay, who won a silver medal in rowing with Team Canada at the 2003 Pan American Games in the Dominican Republic, is bicycling across the country for the Canada-Tibet Committee, which supports the Dalai Lama and the Tibetan government in exile. Kay began his 7,700-kilometre stretch in St. John’s, N.L., on July 13, and expects to reach Vancouver at the end of August. He has no support vehicle. In a cellphone interview from Trois Rivières yesterday, Kay said momentum for his effort is building.

Each leg of Kay’s journey is dedicated to specific victims of the uprising in Tibet. As he makes his way through Quebec, Kay is cycling in the memory of two monks who, according to the Times of London newspaper, were killed by Chinese police at a monastery in Sichuan province July 12. “From my perspective, the ride is not so much a protest as it is a call to the Chinese government to uphold the incredible promises it made to get the Olympics,” he said. Kay’s arrival in Montreal yesterday focused on a rally planned for Parliament Hill in Ottawa on Aug. 7, the day before the summer Olympic Games open in Beijing.

Nazanin Afshin-Jam, a former Miss Canada who was born in Iran and lives in Vancouver, came up with the idea to get various groups concerned about what is happening in China to join forces with the Canada-Tibet Committee for the Ottawa demonstration.

Mount Royal MP Irwin Cotler, Liberal opposition critic for human rights, and David Kilgour, the former Edmonton MP who was co-chairperson of the Parliamentary Friends of Tibet, are also expected to take part in the demonstration at noon. With the support of the Institute for Public Affairs of Montreal, organizers hope to send a busload of activists from Montreal to Ottawa. “Governments around the world have an obligation to keep the pressure on the government of China to respect human rights, and in the case of Tibet, to reach an agreement with the Dali Lama the guarantees an autonomous Tibet within China,” said Dermod Travis, executive director of the Canada-Tibet Committee.

For information about the rally, visit www.tibet.ca or telephone 514-487-0665.   ahustak@ thegazette.canwest.com

گفت و گورادیو زمانه با نازنین افشین جم

فرنگیس محبی -رادیو زمانه 

    Download it Here!«بزرگ‌ترین آرزویم، رعایت حقوق بشر در ایران است»


نازنین افشین جم، فعال حقوق بشر و ملکه زیبایی کانادا، هفته گذشته به دعوت کنفدراسیون دانشجویان ایران به لندن آمد و در جلسه انجمن هنری جکسون سازمانی که
برای گسترش دموکراسی در کشورهای در حال توسعه فعالیت می‌کند، در اعتراض به مطرح شدن پیش نویس قانون جدید جرائم اینترنتی در مجلس ایران صحبت کرد.

بر اساس این قانون که قانون تشدید مجازات اخلال‌گران امنیت روانی نام دارد، وبلاگ‌نویسان و کسانی که سایت‌هایی اینترنتی دایر می‌کنند که به گسترش فساد، فحشا و ارتداد کمک می‌کند، محکوم به اعدام می‌شوند.

نازنین در این‌باره در جلسه‌ای که در پارلمان بریتانیا هم تشکیل شد، سخنرانی کرد.


نازنین افشین جم در سال ۱۳۵۷ هم‌زمان با انقلاب ایران، در تهران به‌دنیا ‌آمد و همان سال به همراه خانواده‌اش، ایران را به قصد کانادا ترک کرد.

او فارغ‌التحصیل دانشکده افسری کانادا در رشته خلبانی است و در رشته روابط‌ بین‌الملل و علوم سیاسی نیز تحصیلات دانشگاهی خود را به پایان رسانده است.

نازنین پس از آن‌که به‌عنوان ملکه زیبایی کانادا و نفر دوم ملکه زیبایی جهان انتخاب شد، در عین حالی‌که خوانندگی و مانکنی را پیشه اصلی خود کرد، در زمینه حقوق بشر نیز فعا‌ل شد.

او با حمایت از نازنین فاتحی، دختر جوانی که در ایران به اعدام محکوم شده بود، شهرت پیدا کرد و فعالیت‌های خود در مبارزه با نقض موازین حقوق بشر در ایران را شدت داد. در گفت و گویی با نازنین افشین جم، ابتدا در مورد سفرش به لندن پرسیدم:

من امروز در پارلمان لندن، راجع به وضع حقوق بشر ایران سخنرانی دارم. هنری جکسون سوسایتی و کنفدراسیون دانشجویان ایرانی مرا دعوت کردند که در این‌باره صحبت کنم.

در پارلمان که سخنرانی می‌کنم، اعضای پارلمان آن‌جا هستند و ژورنا‌لیست‌ها و مردم خیابان هم دعوت شدند که بیایند و راجع به همین حقوق بشر ایران یاد بگیرند و من هم توضیح می‌خوام بدهم که این روزها خیلی‌ها روی پرونده هسته ای ایران تمرکز ‌دارند و این باعث شده، حقوق بشر ایران نادیده گرفته شود.

من می‌خواهم به اعضای ‌پارلمان اروپا بگویم که باید روی حقوق بشر ایران تمرکز بکنند، و به ایرانیان کمک کنند. می‌خواهم بگویم که اصلاً حرف جنگ را نزنند‌.‌ اصلاً حرف مذاکرات با مقامات ایرانی نزنند و اگر می‌خواهند مشکلات ایران را حل بکنند، باید روی حقوق بشر و دموکراسی تمرکز کنند. برای این‌که باید از بیرون از دانشجوها، زنان و کارگران حمایت کنیم.


نازنین افشین جم، در حمایت از نازنین فاتحی، دختر محکوم به اعدام

نازنین جان، شما به هر ‌حا‌ل ملکه زیبایی کانادا بودی، بعد نفر دوم در ملکه زیبایی جهان بودی، بعد دانشکده افسری رفتید، خلبان هستید، و حالا هم فعال حقوق بشر؛ اصلاً چطور شد که به سمت این فعالیت‌ها کشیده شدید؟

من از اول روی حقوق بشر و پرونده‌های خیریه کار می‌کردم. این عشق اول من است، بعد با خودم گفتم که چه جوری این موضوع‌ها را بتوانم پیش ببرم‌ و آدم‌ها بتوانند بیشتر حرف‌های مرا درباره‌ی این موضوع‌ها گوش بدهند.

‌این شد که در برنامه دختر شایسته شرکت کردم و این به من صدایم را بلندتر کرد تا بتوانم راجع به این چیزها صحبت کنم. آهنگ‌هایم رو نوشتم که بتوانم حرف‌هایم را از ته قلبم بزنم. در کنار این‌ها پروژه‌هایی مثل خلبانی را هم که جزود علایقم است، پی گرفتم.

به موزیک اشاره کردی، آهنگ‌ها و ترانه‌هایت را خودت می‌سازی؟ و چند وقت است که در موزیک فعالی؟ و چقدر جدی دنبال می‌کنی؟ و آیا برای تفریح یا جدی ادامه‌اش می‌دهی؟


من سه چهار سال است که دارم آهنگ می‌سازم و می‌خوانم. بله، خودم ترانه‌هایی را که می‌خوانم، می‌نویسم. این کار را بیشتر به‌طور حرفه‌ای دنبال می‌کردم.

ولی الان چون مسایل حقوق بشری زیاد شده و خیلی‌ها درباره‌ی مشکلاتی که زیر رژیم دارند‌، به من ایمیل می‌کنند؛ دیگر وقت نیست برای آهنگ و ترانه و این چیزها‌. باید روی حقوق بشر تمرکز کنم و وقتم را کامل در اختیار این مسایل بگذارم.


نازنین افشین جم (نفر اول از سمت چپ)، ملکه زیبایی کانادا

کلاً وقتی ما نازنین افشین جم را از مساله نازنین فاتحی شناختیم. دختر جوانی که می‌خواستند در ایران به جرم قتل کسی که می‌خواست به او تجاوز کند، اعدامش کنند. چطور به آن ماجرا کشیده شدی و فعالیت‌های تو چقدر موثر بود در اعدام نکردن این شخص و آیا الان با او در تماس هستی؟

بله، اول داستان نازنین فاتحی را شنیدم. یک مرد در پاریس راجع به نازنین شنیده بود و رفته بود سراغ اینترنت تا بیشتر او را بشناسد. او مثل همه تصادفاً به خاطر تشابه اسمی آمد به سایت من و داستان نازنین را گفت.

وقتی این داستان را شنیدم، خیلی اذیت شدم. گفتم چکار من می‌توانم بکنم. برای این‌که هیچ‌کس این داستان را پخش نمی‌کرد توی روزنامه یا جاهای دیگر. هیچ‌کس او را نمی‌شناخت.


بعد با خودم گفتم بگذار سعی کنم درباره‌ی این قضیه صحبت کنم. یک کمپین را شروع کردم و یک طومار تهیه کردم. کم کم این طومار بزرگ‌تر شد تا وقتی‌که سیصد و پنجاه هزار تا امضا گرفتیم و با این طومار توانستیم با سازمان‌های مختلف کار کنم، مثل کمیته علیه اعدام‌. مینا احدی رییس این کمیته خیلی به من کمک کرد.

با هم‌دیگر رفتیم پارلمان کانادا، اتحادیه‌ی اروپا، سازمان ملل با همه‌ی این سازمان‌ها کار کردیم، به دولت ایران و آیت‌الله شاهرودی فشار آوردیم تا نازنین را اعدام نکنند و خیلی‌ها سر و صدا به پا کردند.


آن موقع خیلی از روزنامه‌های دور دنیا داستان نازنین را منتشر کردند و شاهرودی گفت پس الان اعدامش نمی‌کنیم، یک دادگاه تازه برگزار می‌کنیم.

در ژانویه‌ی ۲۰۰۷ یک دادگاه تازه گذاشتند و نازنین آمد بیرون و ما خیلی خوشحال شدیم، از آن موقع مدام با نازنین تماس دارم که ببینم حالش چطور است، متاسفانه او خیلی فقیر است و همیشه سعی می‌کنیم که کمی امید به او بدهیم که برگردد مدرسه و کارهایش را ادامه بدهد و یک‌روز گفت که دوست دارد وکیل بشود که بتواند به جوان‌ها و زن‌های دیگر کمک کند.


ببین نازنین جان، شما در هماهنگی این فعالیت‌های حقوق بشری آیا با اشخاص دیگری که در ایران فعال حقوق بشر هستند، در تماس هستید؟ با هم همکاری دارید؟ مثلاً خانم شیرین عبادی یا گروه جنبش زنان و یا خانم شادی صدر که برای جلوگیری از سنگسار زنان خیلی فعالیت کردند، آیا با این‌ها در تماس هستید؟

بله، با همه‌ی این آدم‌ها کار می‌کنیم و در تماس هستیم. بخصوص یک وکیل هست به نام محمد مصطفایی که خیلی خیلی روی پرونده نوجوان‌هایی که در خطر اعدام هستند، زحمت می‌کشد.اون خیلی کار می‌کند و به ما اطلاعات می‌دهد و ما روی سایت‌مان این اطلاعات رو می‌گذاریم.

شادی صدر هم یکی از وکیل‌هایی با آقای مصطفایی کار می‌کند، درباره‌ی همین کمپین یک میلیون امضا هم به آن‌ها اطلاعات می‌دهیم و همکاری می کنیم.


شیرین عبادی و مهرانگیز کار و همه‌ی این فعالان حقوق زنان این طومار را که در آن خواستار کمک به نوجوانان زیر ۱۸ سال در خطر اعدام شدیم؛ امضا کردند.

ما با خانواده‌ها ایرانی خیلی حرف می‌زنیم. برای این‌که آن‌ها به ما اطلاعات می‌دهند که کدام بچه‌ها در زندان هستند و ما چه جوری می‌توانیم کمک کنیم.

برای جوانان ایرانی که در ایران هستند و هم سن وسال خودت هستند چه آرزویی داری؟

بزرگترین آرزویم این است که آزادی داشته باشند که تا بتوانند همه‌ی کارهایی را کهمن توانستم انجام بدهم‌، تجربه کنند. می‌خواهم که زن‌ها بتوانند هرچیزی که دوست دارند، بپوشند و هرچیزی را که می‌خواهند، در خیابون‌ها بگویند. می‌خواهم بین مرد و زن برابری باشد و این قوانین عجیب غریب مثل نصف بودن دیه زن‌ها، از بیم برود.


دوست دارم بهایی‌ها بروند مدرسه و برای رفتن دانشگاه اصلاً مشکلی نداشته باشند. دوست دارم زندانیان سیاسی در کشور ما نداشته باشیم. آرزوهای زیادی دارم ولی بیشترش مربوط به آزادی و دموکراسی است.

گفتی الان ۲۴ ساعته وقتت را روی فعالیت‌های حقوق بشر گذاشته‌ای. تا چه حد در این راه موفق بودی؟

ما توجه کردیم هروقت که ما راجع به یک پرونده حقوق بشر در روزنامه صحبت می‌کنیم یا با یک عضو پارلمان در کانادا یا سوئد یا هرجای دیگر صحبت می‌کنیم، دولت‌های غربی، فشار دیپلماتیک وارد می‌کنند و آن افراد دیگر اعدام نمی‌شوند. پس ما فهمیدیم که فشار بین‌المللی خیلی جواب می‌دهد و تا الان توانستیم با استفاده از همین روش، چندتا از بچه‌ها را نجات بدیم.


شما مثل این‌که یک سالت بوده که از ایران آمدید، زمان انقلاب به دنیا آمدی، برای کسی که یک‌ساله از ایران بیرون آمده‌، خیلی خوب فارسی حرف می‌زنی. البته مثل این‌که خانواده‌ی شما هم دچار مشکل شد. کمی درباره‌اش توضیح می‌دهی؟


بله، وقتی انقلاب شد، من یک‌سالم بود . باید از ایران می‌رفتیم. پدرم را گرفتند، شکنجه‌اش کردند. می‌خواستند اعدامش کنند ولی ما توانستیم یک جوری از زندان بیرون بیاریمش و فرار کردیم. از آن موقع در کانادا بودم و متاسفانه بیشتر انگلیسی و فرانسه صحبت کردم و فارسی‌ام خیلی خیلی افتضاح شده. ولی سعی‌ام رو می‌کنم و امیدوارم که بهتر بشود.

گفت و گوی رادیو فردا با نازنین افشین جم

شهران طبری– راديو فردا

بشنوید
mp3 – windows media – real audio

مهم است که همه ايرانيان در يک موضوع همراه و همگام شوند و اين موضوع حقوق بشر و آزادی است

انجمن هنری جکسون» يکی از موسسه های پژوهشی استراتژيک بريتانيا در سياست خارجی است که می گويد هدفش اشاعه دموکراسی، آزادی و صلح در سراسر جهان است. يکی از فعاليت های
اين انجمن، برگزاری جلسات بحث و گفت و گوست.

اخيرا «انجمن هنری جکسون» به همراه تشکلی به نام «کنفدراسيون دانشجويان ايرانی در لندن»، نازنين افشين جم، يکی از فعالان حقوق بشر و دختر شايسته سال ۲۰۰۳ کانادا را به لندن دعوت کردند و برايش جلسات متعددی از کنفرانس خبری گرفته تا گفت و گو در مجلس بريتانيا و ملاقات با نمايندگان دو مجلسين کشور برگزار کرده اند.

نازنين افشين جم، در سال ۲۰۰۳ به عنوان دختر شايسته کانادا انتخاب شد و از سوی اين کشور در مسابقات ملکه زيبايی جهان شرکت کرد. او در زمان انقلاب يک سال داشت و به همراه خانواده اش مجبور به ترک ايران و مهاجرت شدند. نازنين افشين جم از پيروزی و شهرت خود برای مبارزه با نقض حقوق بشر در ايران بهره می گيرد.

او در سال ۲۰۰۷ وب سايتی را با نام «stop child execution» تأسيس کرد و می کوشد به مقام های ايران بگويد، شما اعلاميه حقوق بشر و معاهده حفظ حقوق کودکان و نوجوانان را امضا کرده ايد و بر اين اساس نبايد افرادی را که در سن زير ۱۸ سال مرتکب جرم و جنايت می شوند، اعدام کنيد.

نازنين افشين جم، با شرکت در گفت و گوی ويژه راديو فردا می گوید که در ايران حدود ۱۵۰ کودک در خطر اعدام هستند.


رادیو فردا: خانم افشين جم! شما به عنوان ملکه زيبايی کانادا انتخاب شديد و کسانی که ملکه زيبايی شناخته می شوند، به کارهای مربوط به مد و زيبايی می پردازند، ولی شما راه کاملا متفاوتی
را انتخاب کرده ايد. چگونه به فکر مبارزه برای حقوق بشر در ايران افتاديد؟

نازنین افشین جم: من از ابتدا و حتی قبل از اين که به عنوان دختر شايسته انتخاب شوم، هدفم اين بود که بتوانم در مورد حقوق بشر ايران و ساير کشورهايی که نقض حقوق بشر در آنها وجود دارد

،

مانند چين و برمه فعاليت کنم و به خودم گفتم چگونه می توانم صدايم را قوی تر کنم و پيام خودم را بيشتربه مردم برسانم و از اين مسئله ايده گرفتم که در مسابقه دختر شايسته شرکت کنم تا بتوانم اين فعاليت را انجام دهم و خوشحالم که توانستم اين کار را انجام دهم. زيرا از آن موقع که دختر شايسته شدم، روزنامه ها و خبرنگاران بيشتر می خواهند در مورد نقض حقوق بشر در ايران بدانند.

کشوری را که در آن به دنيا آمده ام، هرگز فراموش نکرده ام. از وقتی دختر شايسته کانادا شدم، از دانشجويان و زنان ايرانی ايميل های بسياری دريافت کردم که به من توضيح داده اند چطور سختی می کشند. من فکر کردم اين مسئوليت من است که بايد صدای آدم ها را در ايران بهبيرون برسانم. به پارلمان ها و سازمان های مختلف که برای حل مشکلات بتوانيم کاری کنيم.


و ظاهراً کار شما خيلی مؤثر بوده است؟

بله، با کمک افراد بسياری در دنيا از جمله شادی صدر، آقای مصطفايی، سازمان ها و پارلمان های کشورها، سازمان ملل و اتحاديه اروپا همه بر روی کمپين نازنين فاتحی فشار وارد کرديم و خوشبختانه آيت الله شاهرودی يک حکم جديد صادر کرد و توانستيم او را از زندان بيرون آوريم.

از اين که توانستيم يک تن از ميان همه را نجات دهيم، بسيار خوشحال شدم. ولی متوجه شديم در ايران حدود ۱۵۰ نفر ديگر، تحت خطر اعدام هستند.


اسامی تمام آنها را می دانيد؟ برای شما ايميل می زنند؟

بله، البته تمام این ۱۵۰ نفر برای من ايميل نمی زنند. ما وب سايتی داريم به نام «کودکان را اعدام نکنيد» و جديدا ليستی را اضافه کرده ايم که تازه ترين ليست در مورد بچه هايی که در زندان هستند، می باشد.

بعضی از بستگان اين بچه ها به ما می نويسند، عکس های آنهارا برای ما می فرستند و داستانشان را و اين که چرا در زندان هستند و چرا می خواهند اعدامشان کنند.

ما سعی می کنيم اين اطلاعات را منتشر کنيم و از دولت های مختلف بخواهيم به ايران فشار بياورند تا جلوی اين اعدام ها گرفته شود. ما مستقيم هم بر دولت ايران فشار می آوريم، زيرا خودشان معاهده های بين المللی را امضا کرده اند که کودکان زير ۱۸ سال را اعدام نکنند.

ايران يکی از امضاء کننده های منشور حقوق کودکان زير ۱۸ سال است. وقتی به فارسی کلمه کودک را می گوييم، به نظر بچه های کوچک می آيند. ولی کودک به معنی افراد زير ۱۸ سال است.


در مورد کمپين «کودکان را اعدام نکنيد» توضيح دهيد که از چه زمانی و به کمک چه کسانی اين کمپين يا سازمان را درست کرده ايد؟

هنگامی که نازنين فاتحی از زندان آزاد شد، يعنی ۳۱ ژانويه ۲۰۰۷ کمک کردن به اين کودکان که در زندان هستند را شروع کرديم. پنج نفر داوطلب هستيم که برای اين کمپين فعاليت زيادی می کنيم و افراد زيادی از ما حمايت کرده و با ما همکاری می کنند.

روی وب سايتمان يک طومار داريم که تا کنون حدود ۱۷ هزار امضا گرفته ايم و فعالان حقوق بشر از جمله شيرين عبادی و مهرانگيز کار و وکلای مختلف در ايران و بعضی دولت ها مانند سوئد، کانادا و پارلمان اروپا آن را امضا کرده اند. از همه جا امضا گرفته ايم که ما را حمايت کنند.


چند سال پيش درايران، لايحه ای (طرحی) به مجلس برده شده که جلوی اعدام و زندانی کردن افراد زير ۱۸ سال گرفته شود. شما برای رأی مثبت به اين لايحه کمپين می کنيد. در اين مورد
توضيح دهيد .

ما تلاش می کنيم توسط کمپين «کودکان را اعدام نکنيد»، فشار بياوريم که اين طرح دوباره در مجلس ايران مطرح شود. متأسفانه اين لايحه (طرح) برای چهار سال مسکوت مانده است و تمام تلاش ما برای فعال کردن اين لايحه است.

اگر اين لايحه (طرح) در مجلس تصويب شود بعد از آن شورای نگهبان بايد آن را تأييد کند و ما نمی دانيم آن را تأييد می کنند يا نه، زيرا در قوانين شريعت دختران در نه سالگی بالغ می شوند و پسران در ۱۵ سالگی.اميدوارم کاری کنند که قوانين و قطعنامه های بين المللی در اين مورد اجرا شود.


يعنی سن بلوغ را برای دختران و پسران به ۱۸ سال تغيير دهند.

بله همين طور است.


به لندن آمده ايد تا برای اين کمپين و مسائل مطرح شده در آن، حمايت مقام های انگليس را جلب کنيد. در کنفرانس خبری مطرح کرديد، از زمانی که مسئله پرونده هسته ای ايران حاد شده است، توجه همه به اين مسئله معطوف شده و حقوق بشر ناديده گرفته می شود. شما می خواهيد نگذاريد اين اتفاق بيفتد، آيا توانستيد پيام خود را برسانيد؟

بله، در پارلمان تلاش کردم اين مسئله را مطرح کنم. تمام صحبت هايم در باره اين بود که بايد تمام دولت ها و افراد در دنيا، تلاش و توجهشان را به اين مسئله در ايران معطوف کنند. به گريه های ايرانيان گوش کنند که می خواهند پيامشان را به سراسر دنيا برسانند که چقدر سختی می کشند.

در فعاليت های حقوق بشرمان فهميديم، هر بار که يک مشکل حقوق بشری وجود دارد و ما فشار بين المللی وارد می کنيم، اين جوان ها اعدام نمی شوند

. من می خواهم بگويم که ما به راستی می توانيم کاری کنيم .

آنها چه واکنشی به اين موضوع  نشان دادند و جوابشان چه بود ؟

بعد از سخنرانی، با يکی از نمايندگان پارلمان ملاقاتی داشتم و او گفت تا ما ايرانيان نتوانيم يک صدا و هماهنگ حرف بزنيم، آنها نمی توانند کاری بکنند. زيرا اين قدر سازمان های گوناگون هستند و حرف های مختلف می زنند که گيج می شوند و نمی دانند به چه کسی گوش دهند.

پس بسيار مهم است که همه ايرانيان در يک موضوع همراه و همگام شوند و اين موضوع حقوق بشر و آزادی است.


با نمايندگان مجلس و با نمايندگان رسانه ها صحبت کرديد. بعد با چه کسانی می خواهيد صحبت کنيد؟

با نمايندگان پارلمان های مختلف در مورد حقوق بشر درايران ملاقات دارم. دوست دارم در لندن، با ايرانی هايی که به هيچ کجا وابستگی سياسی ندارند صحبت کنم. زيرا بسياری از جوانان ايرانی علاقمندند کاری بکنند و به ايرانی ها کمک کنند، ولی نمی دانند چگونه آغاز کنند و نمی خواهند در يک کمپين سياسی شرکت داشته باشند. من می خواهم برايشان توضيح دهم که صدايشان قوی است و می توانند کاری کنند و در حوزه های مختلف به ايرانی ها کمک کنند.


يکی از مسائلی که مطرح کرديد، اين بود که شما جوان هستيد و ۷۰ درصد جمعيت ايران نيز جوان است و شما می دانيد که آنها چه می خواهند. گفتيد بسيار اميدواريد که شرايط ايران در چند سال آينده تغيير کند. در اين مورد توضيح دهيد.

من به آينده ايران بسيار اميدوارم زيرا جوان ها را می بينيم. ۷۰ درصد جمعيت ايران زير ۳۰ سال، بسيار قوی و پرانرژی هستند و در اينترنت داستان هايشان را مطرح می کنند.

من می دانم که اين حکومت مذهبی نمی تواند تا آخر اين گونه ادامه دهد. در ايران افراد زيادی سکولار هستند و می خواهند بين دين و سياست جدايی باشد.

دين های مختلف در ايران وجود دارد مانند مسلمان، مسيحی، بهايی و زرتشتی. ما بايد بگذاريم هر کس هر طور می خواهد زندگی کند و نمی توان با زور افراد را به کاری وادار کرد. اگر انسان در قلبش باور نداشته باشد، وضعيت بدتر می شود .

از وقتی جمهوری اسلامی روی کار آمده است، بعضی ها که مسلمان بودند ديگر دوست ندارند به مذهب خود پايبند باشند. جمهوری اسلامی کاری کرد که آدم ها از اسلام عصبانی شدند، در حالی که اسلام دين خوبی است و صحبت های قرآن خوب است.

گفت و گو با نازنین افشین جم

محمد تهوری – واشنگتن پریزم
Source: Washington Prism

اکثر ایرانی ها خصوصا ایرانیان ساکن کانادا، از سال ۲٠٠۳ (١۳۸۲) با نام “نازنین افشین جم” آشنا شدند. یعنی زمانی که او بعنوان دختر شایسته کانادا انتخاب شد. اما آنچه باعث شد نام وی بر سر زبانها باقی بماند، تلاش مداومش در راه مبارزه با نقض حقوق بشر بود.

وقتی از نازنین می پرسم چه عاملی سبب شد تا شما روی موضوع نقض حقوق بشر در ایران متمرکز شوی، با ناراحتی قصه “نازنین فاتحی” را برایم بازگو می کند. او می گوید برای من غیر قابل باور بود دختری که در دفاع از حیثیت و حق خودش مرتکب قتل یک متجاوز شد، به مرگ محکوم گردید و قرار بود بزودی به جوخه اعدام سپرده شود. آخر چطور باید دختری اعدام شود که از سوی سه پسر مورد حمله قرار گرفته، و آنها می خواهند به وی تجاوز کنند؟ او نیز در دفاع از خودش به چاقویی که همراه دارد متوسل می شود، و یکی از آنها را از پا درمی آورد.
بعد از آن نازنین افشین جم با راه اندازی رشته عملیات (کمپین)ی در حمایت از نازنین فاتحی، با موضوع نقض حقوق بشر در ایران سروکار پیدا می کند. با رهایی فاتحی از خطر اعدام، افشین جم فعالیت هایش را برای توقف اعدام کودکان پی می گیرد.

مصاحبه پیش رو چکیده یی از یک گپ و گفت دوستانه با نازنین افشین جم در امریکا است، که می خوانید.

 از چه زمانی به موضوع حقوق بشر علاقمند، و در این حوزه فعال شدی؟

* از زمان دانش آموزی به مساله حقوق بشر و کار کردن در این حوزه علاقمند بودم، و اتفاقا از همان دوران فعالیتم را شروع کردم. درمدرسه یی که تحصیل می کردم کلوپی که روی موضوع حقوق بشر فعال باشد، وجود نداشت. لذا من کلوپی با این هدف راه اندازی کردم، و روی مسایل بین المللی کار می کردیم.

مثلا چه نوع فعالیت هایی؟

* مثلا برنامه ای طراحی کردیم که بچه ها ۳٠ ساعت هیچ چیز نخوردند، و در این مدت شروع به پول جمع کردن برای مردم فقیر آفریقا کردیم. مردمی که غذایی برای خوردن نداشتند. یا می نشستیم درباره مشکلات مردم کشورهای مختلف صحبت می کردیم. خوب هرچی بزرگتر شدم، تلاش هایم بیشتر روی موضوع حقوق بشر متمرکز شد. به طوری که درحال حاضر بیشتر وقتم روی این حوزه می گذرد.

من در این سالها با صلیب سرخ جهانی همکاری می کردم. تلاشم متوجه خدمات رسانی به آسیب دیدگان در کشورهای فقیر بود، که از خدمات بهداشتی و دارویی تا خدمات مالی و غذایی را در بر می گرفت. در عین حال روی بچه های بازمانده از جنگ در کشورهای افریقایی، یا مین زدایی و آسیب هایی که از جنگ ها باقی مانده بود، کار می کردیم. مثلا در کشور اتیوپی به دختران خدمات بهداشتی و پزشکی می رساندیم. یا وقتی حادثه غیر مترقبه یی مثل سونامی یا زلزله بم رخ می داد، خیلی تلاش می کردیم تا برای آنها پول جمع و ارسال کنیم.

– ز کی روی ایران تمرکز کردی؟

* حدودآ از دو سال پیش که داستان نازنین فاتحی را شنیدم و برای دفاع از حقوق این دختر فعال شدم، بیشتر تمرکزم روی ایران است. چراکه خیلی تحت تاثیر او قرار گرفتم. آن موقع در حال تولید یک برنامه موسیقی بودم، که داستان نازنین را شنیدم. آنقدر ناراحت شدم که نتوانستم به کارم ادامه بدهم و برای مدتی آن را رها کردم. شب و روز به نازنین فکر می کردم. خوشبختانه گروهی که با من کارمی کردند، شرایط روحیم را درک می نمودند. این موضوع سبب شد که بتوانم رشته عملیاتی در حمایت از نازنین راه اندازی کنم.

دقیقا توانستی چه کارهایی برای نازنین انجام بدهی؟

* ما توانستیم حدود ۳۵٠ هزار امضا در حمایت از نازنین جمع کنیم. همچنین در مجامع مختلف حاضر شدم، و در حمایت از او سخنرانی کردم. از سازمان های مختلف می خواستیم که با دولت ایران برای آزادی نازنین مذاکره کنند. این تلاش ها سرانجام نتیجه داد.

 در این راه بیشتر از ایرانی ها کمک گرفتی، یا غیرایرانی ها یاریت دادند؟

* بیشتر کسانی که به من کمک کردند و هنوز هم می کنند، غیرایرانی هستند. آنها از سراسر دنیا با من در تماسند، و با هم به صورت آن لاین کار می کنیم. بعضی از ایرانی ها هم کمک کردند. ولی (همان طور که گفتم) کمک غیرایرانی ها بیشتر بود. مثلا ما باید حدود ٤۵ هزار دلار برای تامین وثیقه نازنین جمع آوری می کردیم. بیشتر این پول را غیر ایرانی ها پرداخت کردند، و حدود ده درصد اش را هم ایرانیان دادند.

– فکر می کنی چرا کمک ایرانی ها کمتر بود؟

* در مرحله اول آنها باور نداشتند، که این تلاش ها نتیجه بدهد. مثلا امروز خیلی ازایرانی ها که مرا می بینند می گویند ما فکر نمی کردیم این امضاء جمع کردن ها نتیجه بدهد، وگرنه حتما آن نامه را امضاء می کردیم. خوب بعضی از آنها هم می ترسیدند دچار مشکل شوند.

– بعد از پایان یافتن مورد نازنین که با موفقیت همراه بود، روی چه موضوعی متمرکز شدی؟

* یکی از موارد نقض حقوق بشر در ایران که خیلی مرا تحت تاثیر قرار داد، موضوع اعدام کودکان بود. لذا حدود یک سال می شود، که تمام تلاشم روی این موضوع متمرکزاست. به همین سبب رشته عملیات توقف اعدام کودکان را راه اندازی کرده ام، و با کمک جمعی از فعالان حقوق بشر روی این موضوع کار می کنیم.

– دقیقا چه کار می کنید؟

* کودکان در معرض خطر اعدام را شناسایی می کنیم، و با خانواده آنها تماس می گیریم تا بدانیم به چه کمکی نیاز دارند. سپس سعی می کنیم به آنها کمک کنیم. بیشتر آنها در گرفتن وکیل و هزینه های آن مشکل دارند. ما هم برایشان وکیل می گیریم، و هزینه های آن را پرداخت می کنیم. به آنها یاد می دهیم چگونه به آقای (آیت الله) خامنه ای (مقام رهبری) و آقای (آیت الله) شاهرودی ( رئیس قوه قضائیه) نامه بنویسند، تا از خطر اعدام نجات پیدا کنند.

همزمان در سازمان ها و مجامع بین المللی و مجلس های قانونگزاری سخنرانی می کنم، تا آنها دولت ایران را متقاعد کنند اعدام کودکان را متوقف نماید. در واقع سعی می کنیم صدای کودکان در معرض خطر اعدام را، به گوش جهانیان برسانیم. همچنین تلاش می کنیم که ایران قانون اعدام را ملغی اعلام نماید.
 چگونه این بچه ها را پیدا می کنید؟

* از طریق مطبوعاتی که خبر دستگیری و اعدام آنها را منتشر می کنند، وکلایی که با آنها در ارتباط هستیم، خانواده متهمان و فعالان حقوق بشر در داخل ایران، با آنها آشنا می شویم. سپس با ایشان ارتباط برقرار می کنیم.

– تا حالا چند کودک را شناسایی کرده اید؟

* ما تاکنون ١٠٠ کودک را شناسایی کرده ایم، که در معرض اعدام هستند. ولی گفته می شود تعداد کودکان در معرض خطر اعدام ١٧٠ نفر است.

– آیا اعدام کودکان در دیگر کشورها را نیز دنبال می کنید؟

* بله محدوده فعالیت ما ایران نیست، و تمام کشورها را تحت نظارت داریم. ولی چون این پدیده در ایران ابعاد گسترده ای دارد، بیشتر نگاهمان متوجه این کشور است.

– اعدام کودکان در کدامیک از کشورها رایج است؟

* در سودان، یمن، عربستان سعودی و . با مشکل اعدام کودکان مواجهیم. ولی گستردگی آن در ایران، با هیچ کجای دنیا قابل مقایسه نیست. مثلا در عربستان ما تنها دو پرونده مفتوح داریم. در حالیکه در ایران با صد پرونده مواجهیم

– برای توقف اعدام کودکان با کدام سازمان و سازمان های غیر دولتی (ان جی او) در ارتباط هستید؟

* مشخصا با سازمان عفو بین الملل همکاری می کنیم. چون آنها نیز مثل ما نمی توانند در ایران دفتر و نماینده داشته باشند، بنابراین اطلاعاتمان را در اختیار همدیگر می گذاریم و با هم کار می کنیم.

– آیا قادر هستید مجلس ها را متقاعد کنید، که ایران را تحت فشار بگذارند؟

* ببینید ایران کنوانسیون حقوق مدنی را امضا کرده، و براساس آن متعهد شده است که حقوق بشر را رعایت کند و از اعدام کودکان زیر ١۸ سال خودداری نماید. بنابراین در برابر جامعه جهانی تعهد دارد. ما این تعهد را گوشزد می کنیم و می خواهیم که آنها ایران را مجبور کنند، که مفاد این کنوانسیون را رعایت نماید.

در عین حال اینکه ایران کودکان بزهکار را تا رسیدن به سن ١۸ سالگی در زندان نگه می دارد و بعد آنها را اعدام می کند، نقض کنوانسیون حقوق مدنی است. ضمن اینکه در قوانین داخلی جمهوری اسلامی نیز پسر تا به ١۵ سالگی نرسد، اعمالش مستوجب اعدام نیست.

برای نمونه ما پرونده ای داریم، که پسری در سن ١۳ سالگی با پسر دیگری رابطه جنسی برقرار کرده است. این پسر در حالی به اعدام محکوم شده، که قانون داخلی ایران نیز به قاضی اجازه صدور حکم اعدام نمی دهد. لذا در تلاش هستیم این حکم را ملغی کنیم.

– چرا با وجود موارد متعدد نقض حقوق بشر در ایران، روی این موضوع متمرکز شدی؟

* چون فکر می کردم از این موضوع بیشتر غفلت شده، و باید آن را برجسته کرد. ضمن اینکه از این راه می خواهم به جوانان ایرانی امید بدهم که ما می توانیم با کمک همدیگر به نقض حقوق بشر در ایران پایان دهیم. ما می توانیم دولت را مجبور کنیم قوانینش را تغییر دهد، و به حقوق بشر احترام بگذارد.

– شما در کانادا بعنوان دختر شایسته انتخاب شدی. این موضوع چقدر کمک کرد که فعالیت های حقوق بشری را وسعت ببخشی؟

* من اصلا با این هدف در مسابقه انتخاب دختر شایسته سال در کانادا شرکت کردم، که صدایم بلندتر شود و بتوانم بیشتر در این حوزه کار کنم. خوشبختانه خیلی هم مؤثر بود.

– در حوزه حقوق بشر، از فعالیت های هنری چقدر بهره گرفته ای؟

* تمام برنامه های من در راستای حقوق بشر بوده است. در کشورهای مختلف موسیقی اجرا کرده ام، تا بتوانم رشته عملیاتمان را معرفی کنم.

– درآمد کنسرت هایت را هم در این عملیات هزینه کرده ای؟

* تا حالا تمام کنسرت های من رایگان بوده است. من تنها از این فرصت برای تبلیغ این رشته عملیات و افشای نقض حقوق بشر در کشورهای مختلف جهان از ایران گرفته تا چین، استفاده کرده ام.

– در ادامه مایلم کمی وارد حریم خصوصی شما بشوم.

* ایرادی ندارد.

– با سینمای ایران آشنا هستی؟

* کارگردان ها و هنرپیشه های ایرانی را زیاد به اسم نمی شناسم، ولی سینمای ایران را خیلی دوست دارم. هروقت در کانادا جشنواره فیلم های ایرانی برگزار می شود، حتما برای دیدن فیلم ها می روم

– اگر کارگردان های ایرانی به تو پیشنهاد بازیگری بدهند، قبول می کنی؟

* البته! ولی وقتی فارسی من خوب نیست، چطور می توانم با کارگردان های ایرانی کار کنم؟

– خوب شاید به تو نقشی بدهند، که اصلا قرار نباشد فارسی صحبت کنی!

* حتما می پذیرم

– آیا فیلم پرسپولیس را دیده ای؟

* من قبلا کتابش را به زبان فرانسه خوانده بودم. فیلم را هم دیدم، و از آن خوشم آمد. ولی این فیلم از نگاه یک خانواده، آنهم خانواده قاجار ساخته شده است. به نظرم نگاه کارگردان خیلی شخصی است، در حالیکه جامعه ایران بسیار پراکنده می باشد.

– تا به حال به ایران رفته ای؟

* وقتی یک ساله بودم، خانواده ام مرا به کانادا آوردند. من در کانادا بزرگ شدم، و هیچ وقت به ایران نرفته ام.

– چرا در این مدت به ایران نرفتی؟ در ایران دوست و آشنایی نداری؟

* اتفاقا بسیاری از فامیل هایم در ایران زندگی می کنند، و خیلی هم دوست دارم به آنجا سفر کنم. ولی خانواده ام تا به حال اجازه نداده اند. آنها می ترسند در آنجا برایم اتفاقی بیفتد. خصوصا اینکه هرازگاهی ایمیل های تهدید آمیز هم از ایران دریافت می کنم.

– مثلا چه ایمیل هایی؟

* تا به حال چند بار به قتل و ضرب و جرح تهدید شده ام. آنها مخالف فعالیت حقوق بشری من هستند.

– از میان سه نقش هنرپیشگی، خوانندگی و حقوق بشری که ایفا کرده ای، به کدام بیشتر علاقه داری؟

* از فعالیت در حوزه حقوق بشر لذت می برم، و دلم می خواهد همین راه را ادامه بدهم.

– ایران را بیشتر دوست داری یا کانادا را؟

* من ایران را هنوز نشناخته ام. تمام زندگی ام در کانادا بوده، پس این کشور را بیشتر دوست دارم. با این حال احساس می کنم تکه یی از قلبم متعلق به ایران است.

– پدر و مادر شما اصالتا کجایی هستند؟

* پدرم تهرانی می باشد، و مادرم آذری است. مادرم گاهی با مادر بزرگم ترکی صحبت می کند، ولی من متوجه نمی شوم.

– در چه رشته ای تحصیل کرده ای؟

* علوم سیاسی و روابط بین الملل

– قصد ادامه تحصیل نداری؟

* دارم فکر می کنم. اما هنوز تصمیم نگرفته ام در چه رشته ای ادامه دهم.

– و سوال آخر اینکه اگر کسی بخواهد با شما همکاری کند، چگونه می تواند با شما همراه شود؟

* معمولا من از همه جای دنیا ایمیل دریافت می کنم، و از دریافت آنها خوشحال می شوم. هرکس دغدغه حقوق بشر داشته باشد، می تواند با کمپین ما که به سازمانی غیر دولتی (ان جی او) تبدیل شده، همراه شود. من براساس توانایی افراد از آنها می خواهم، که در پیشبرد برنامه ها به ما کمک کنند. آدرس سایت و ایمیل من به قرار زیرست:

محمد تهوری از نويسندگان واشنگتن پريزم است    

An interview with Nazanin Afshin-Jam

Source: BR Special

On February 1, 1979 exiled Ayatollah Khomeini returned to Iran after 14 years in exile. Ayatollah Ruhollah Khomeini, 78, was imprisoned by the Shah in 1963 for his opposition to reforms and was expelled the following year to Iraq – via Turkey. Only 10 days after Khomeini’s triumphant return to Iran from exile in Paris, the army returned to their barracks and gave up the fight to defend the regime of Prime Minister Shahpour Bakhtiar who resigned and soon went into exile and was later assassinated in Paris in 1991.

On the first of April, 1979 Ayatollah Khomeini declared Iran an Islamic Republic. Khomeini presided over a brutal and repressive regime which pursued the war with Iraq from 1980 until 1988 with a religious fervour. He regarded Saddam Hussein as the infidel leader of the country which had expelled him back in 1978.

On November 4, 1979, Iranian militants stormed the United States Embassy in Tehran and took approximately seventy Americans captive. This triggered the most embarrassing crisis for the Carter presidency after dragging on for 444 days.

On September 20, 1980 a war broke out between Iran and Iraq after three weeks of border clashes. Iraq bombed several Iranian air and military supply bases, including Tehran’s International Airport. This escalation in hostilities came after Iraq tore up a 1975 border agreement with Iran over sovereignty of the Shatt al-Arab waterway.

Nazanin Afshin-Jam was born in the midst of all this turmoil in Tehran, Iran in 1979 and later immigrated to Canada with her family in 1981. As a young girl, Nazanin was enthralled with the workings of the world and self-educated herself in global issues. It was with this passion for global awareness she went on to acquire a Double Major Degree in International Relations and Political Science at the University of British Columbia. Later she received scholarships to study at the prestigious L’Institut d’Etudes Politiques in Paris and at the International Study Center at Herstmonceux Castle in England. She also became a Royal Canadian Air Cadet, rising to the highest rank of Warrant Officer First Class, where she became licensed to fly both conventional aircraft and gliders.

Have we mentioned yet that Nazanin is a singer, songwriter, international human rights activist, model, musician, actress and the former Miss World Canada, as well as the 1st runner up in the Miss World Pageant? It would seem likely that the difficulties her family endured must have had a profound impact on Nazanin and has played a role in shaping the remarkable woman she has become.


BRSpecial:
First, thank you Nazanin for taking what precious little time you must have for yourself, to do this interview.

It’s obvious that the events of the late 70’s in Iran were the reason your family immigrated to Canada. Do you consider Canada your native home, or is your Iranian heritage still the stronger of the two?

Nazanin:
First and foremost I see myself as a citizen of the world. Borders for me are socially constructed but that said I am proud to have been born amongst a people that have made so many significant contributions to the world throughout history. We are descendents of Cyrus the Great, the founding father of Persia who introduced the first declaration of human rights, promoted freedom of religion and advocated for the abolishment of slavery. I am happy to have been brought up in a culture that values the importance of family and the importance of a good education. On the other hand, due to the fact that Iranians do not live in freedom today, I feel blessed to have lived most of my life in Canada. Having been exposed to the richness of multiculturalism has opened my eyes to the beauty and strength of all cultures. It has also made me sensitive to the plight of people who do not have the same opportunities that I have had growing up and this is what drives me to try and make the world a little bit more just and fair.

BRSpecial:
The turmoil and chaos in Iran and your subsequent departure must have played a large role in your interest in global issues, but was it also the motivating force behind the other successes you have had in academics, acting, beauty pageants, and now in music?

Nazanin:
I am sure that on a subconscious level, our departure from our homeland and separation from other family members must have had an impact on my entire life. When there is unnecessary man made suffering, I ask myself “why”? Why should we have been separated from our family members because of someone else’s political agenda? I try not to take anything for granted and I try to use all my blessings to advance humanity. I have always strived to do my best. Competing at Miss World and getting into the music industry were vehicles for me to try and make my voice stronger in order to raise awareness on various human rights and humanitarian issues close to my heart.

BRSpecial:
You were no more than 2 years old when your family left Iran and immigrated to Canada. Have you ever returned and what is your impression of the mood or mindset of the majority of the Iranian people?

Nazanin:
It is a dream for me to one day go back, tour Iran and visit family members I have never met before. Unfortunately it is too dangerous for me to go back especially since I have been outspoken on women’s rights and the extremist interpretation of Sharia law that they use in Iran’s penal code including the punishment of stoning for adultery and child executions.

While I have not been back, I keep in close contact with Iranians via internet. I receive thousands of emails from the Iranian people confiding in me the abuses they face on a daily basis under the current regime like the persecution of ethnic and religious minorities, gender discrimination and imprisonment of prisoners of conscience.

When we have some more time at a later date I would love to explain the intricacies, because Iran is a land of paradoxes and this short review would not do the complexities justice.

The majority of Iranian people want freedom and democracy, the separation between religion and the state, the rule of law and better human rights. They are fed up with those that are in power like President Ahmadinejad and the Supreme Leader Ali Khamenei that do not represent their opinions and voices. The problem is when they try to rise up and say anything anti-regime they are imprisoned, tortured or killed. Those in power instill fear on the population so many people shy away from getting political and are more concerned about having food on their table for their families. Despite the rich and fertile land with oil, the economic situation is sour and many have to work three jobs just to make ends meet. Many are unemployed with a huge increase in drug abuse, prostitution and HIV/AIDS. Seventy percent of the population is under the age of 30, they are freedom loving people, hip, and tech savvy and very interested in making good connections with the west. With this young demographic and strong women’s rights movement, labour unions and the overall discontent, I think it is inevitable that change will come sooner than later.

BRSpecial:
You played a very important role in the release of Nazanin Fatehi www.helpnazanin.com , who was previously sentenced to death by hanging for killing a man who had assaulted and tried to rape her. Are there many more just like her awaiting similar fates? Or has the public alarm that you so well sounded put the Iranian Judiciary on guard?

Nazanin:
There are many more “Nazanin Fatehi’s” out there. Currently there are over 100 minors on death row that we have recorded on our campaign website Stop Child Executions at www.stopchildexecutions.com although the Chief of Police in Iran suspects there are over 170.

We have noticed time and time again, the children who are exposed in the media or where diplomatic and international pressure has been ensued on their behalf, are the ones who are not executed in the end. The ones who are unknown are quickly disposed of.

Our campaign’s aim is to put a permanent end to the situation so that we don’t have to keep trying to save one life at a time. Iran is signatory to the International Covenant on Civil and Political Rights and the Charter of the Rights of the Child which forbids the execution of those who have committed an offence before the age of 18. Under Iran’s interpretation of Sharia law, it spells out that a girl is an adult at age 9 and a boy is an adult at age 15 and therefore are criminally responsible for their actions. They bastardize International human rights law by saying “fine, we won’t execute the 9 year old now, but we will keep her in prison until she turns 18 and then we will carry out the execution”. This is why it is imperative for regular people, like you and me, to speak out. Each signature on a petition, or better yet personal letters written to the Iranian officials has an impact. For those reading this article please go to: www.stopchildexecutions.com , sign the petition and learn how you can help…you could potentially be saving a human life!

BRSpecial:
You have been very outspoken on China’s human rights violations. What can individuals thousands of miles away from China do about affecting a government like the one in Beijing that are effective and net results?

Nazanin:
International pressure. Encourage your head of state not to partake in the opening ceremonies of Beijing’s 2008 Olympics. Other than that, one can get involved in traditional campaigning methods like writing to your government officials, writing to the China’s President, organizing talks and rallies at local schools and universities. Let your media know that you are interested in learning more about this topic. Be creative…use your talents in a unique way to raise awareness. For example you can write a song, a poem or paint a picture. We all have the capacity to contribute in our own way. You can watch my music video for my song “Someday” where I try to bring hope to those who live under tyrannical regimes that stifle voices and liberty. www.myspace.com/nazaninmusic

BRSpecial:
Would you say there is any negligible difference in the way women are treated in some middle-eastern countries after there are large-scale outcries from international organizations and concerned individuals like yourself?

Nazanin:
The power of the individual is strong, but united we are even stronger. There is a women’s rights group in Iran called “The One million signatures campaign” calling for a change to discriminatory laws. Through public support they have made some headway improving the life and conditions of women in the country. One of the members of this campaign, Shadi Sadr, also leads the “Stop Stoning Forever Campaign”, where they have been successful in saving several women from the fate of being buried to their neck and stoned to death. International organizations are part of support group, drops of water that lead to the creation of an ocean of change.

BRSpecial:
How on earth do you become a recording artist, write and perform music when so many want you to speak about human rights, women’s rights, and animal rights being abused around the world? There seems hardly enough hours in a day.

Nazanin:
You are absolutely right about that. It is overwhelming at times. Music acts as an art for me whereby I can release all the stress pent up from working on daunting human rights cases. It is a means by which I can spread some of my messages on world issues. You could say that music is more of a part time job, while my human rights work takes precedence over everything else in my life. There will be plenty of time when I am 90 years old to catch up on sleep 😉 www.nazanin.ca

BRSpecial:
Should we be able to look ten years into the future, what would you most like having us see Nazanin doing?

Nazanin:
I am not sure exactly what I will be doing in 10 years from now but I am sure it will involve working on human rights and humanitarian issues in one capacity or another. I don’t know whether I will continue to do public speaking and raising awareness, singing or documentary filmmaking. Whatever I do, I know I will try to be a voice for the voiceless whether it is animals, women in the Middle East or general populations under oppressive regimes. By then I also hope to be married and raising a family. Life changes from one minute to the next, so I will leave it up to God how I should be guided J

BRSpecial:
As much as we appreciate the precious time you have so graciously given us, it is time to say thank you for this interview and for the tremendous efforts you make on behalf of those that cannot voice their own stories. Thanks Nazanin. The world is a far better place with bright lights like you in it, so keep right on shining…

Australian Senator supports Stop Child Executions Campaign

Australian Senator Andrew Bartlett have signed the Stop Child Executions petition. Senator Bartlet met the co-founder of the SCE Campaign Nazanin Afshin-Jam at a conference examining the human rights situation in China in the leadup to the Beijing Olympics. The conference was held in Taiwn.

15242. Senator Andrew Bartlett Australia Senator for Queensland

In his personal blog Senator Barlett wrote:  “One other interesting speaker at the conference was a woman from Canada named Nazanin Afshin-Jan. Unlike most of us at the conference, she was not a politician, a lawyer or an academic (although she is a graduate in international relations), which probably helped make her speech seem more focused on practically than some of the others. She is Iranian born, trained in the Canadian Air Force, and has used her profile as a former runner-up in Miss World and a singer and songwriter to campaign on human rights issues. One of her main campaigns is to stop child executions, although the main offender on that issue is Iran, not China, so she didn’t focus on that so much in her speech at this conference. She was also able to end her speech by showing a video of one of her songs , which was rather hard for the rest of us speakers to compete against.”

Nazanin Afshin-Jam and SCE Campaign greatly appreciate Senator Andrew Bartlett’s support of the Campaign to stop child executions in Iran and worldwide.

About Senator Andrew Barltlett:

Senator Bartlett  has been a member of the Australian Senate for the state of Queensland since 1997, representing the Australian Democrats. A consistent and vocal campaigner for refugees and asylum seekers, Senator Bartlett is the only Australian parliamentarian to have visited every refugee detention centre in Australia, as well as those on Christmas Island and Nauru (detention centres off the Australian mainland) where he went three times to meet with detainees. Mr. Bartlett has spoken many times on behalf of those living in poverty, as well as the physically and mentally disabled. He also takes a close interest in the environment and animal welfare. He was a strong opponent of Australia’s involvement in the 2003 invasion of Iraq.